In Memoriam Herman Buuts

Herman Buuts (1944), voormalig trainingscoördinator van de Atletiekunie, is in zijn tweede vaderland Zweden op 27 december overleden. Hij was het gezicht van de toenmalige KNAU tussen 1980 en 1985.

Na zijn opleiding afgerond te hebben aan de indertijd prestigieuze Sporthochschule in Keulen vertrok de Brabander naar Zweden om daar diverse rollen binnen de Zweedse atletiekfederatie te vervullen, waaronder die van hoofdcoach tijdens de Olympische Spelen van Montreal en Moskou. Met de ervaring en kennis die hij opgedaan had in Duitsland en Zweden - landen welke in die tijd ver voor liepen op Nederland qua infrastructuur (clubs), resultaten (nauwelijks finaleplaatsen) en topsportcultuur (onbegrepen) - arriveerde hij in 1980 in de Nederlandse bond die grotendeels gerund werd door vrijwilligers.

Deze vrijwilligers konden in diverse commissies onafhankelijk besluiten nemen over o.a. selecties, jeugdbeleid en opleidingen. Dit botste meer dan eens met de charismatische Herman Buuts. Hij trachtte begrip van topsportprocessen te laten landen bij bondsbestuur, directie en clubs maar stond bovenal pal voor de topatleet die zich vóór zijn komst veelal onbegrepen voelde. Coaches en topatleten raakten door zijn inbreng geïnspireerd en zij werden door hem wegwijs gemaakt in de mores van de internationale topatletiek.

De gememoreerde botsingen deed hem besluiten met vrouw Ulla en dochter Sarah terug te keren naar Zweden waar hij o.a. hielp een sportcollege te starten aan de Universiteit van Kiruna. Hij liet vanuit Zweden, ondanks zijn slopende ziekte, met regelmaat weten de huidige successen van de Nederlandse atletiek met bewondering te volgen.

Charles van Commenee (hoofdcoach Atletiekunie) is duidelijk over de rol van Buuts in zijn carrière: 'De man die mij de weg wees, mijn grootste inspiratiebron.'

Gerard Nijboer (voormalig marathonloper): 'Dankzij Herman kon ik in 1982, herstellende van een knieblessure, zonder limiet afreizen naar Athene. Zijn blindelings vertrouwen in mij werd beloond met goud op de marathon. Fijn dat we de herinneringen hieraan recent nog met elkaar hebben mogen delen.'

Nelli Cooman (voormalig topsprinter): 'Herman was gewoon een nummer één atletenman. Hij ging 100% voor de atleten en 0% voor zichzelf. Maar ook no-nonsense en gedreven: ik herinner me dat na mijn eerste Europese titel ik geen felicitaties van hem kreeg; die kreeg ik pas een jaar later bij een wereldrecord. Hij had altijd vertrouwen gehad, maar pas na die mondiale prestatie was ik er volgens hem. Ik heb Herman en keertje thuis uitgenodigd bij mijn verjaardagsfeest. Het maakte veel indruk op hem en hij dankte mij hartelijk voor het laten kennismaken met de Surinaamse cultuur en -keuken. Ik ben blij dat mijn dochter Rónell nog de kans heeft gekregen recent de man te ontmoeten, die een belangrijke rol heeft gespeeld in mijn carrière. Herman was Herman.'

Namens de Atletiekunie wensen wij zijn familie veel sterkte toe.