‘Wij zijn gewoon hardlopers, net als iedereen’

Beide vrouwen raakten op latere leeftijd fysiek beperkt. Mireille was daarvoor een fanatiek hardloopster, maar moest noodgedwongen haar passie opgeven. Yolanda had wel loopervaring, maar was vooral actief in andere sporten. Frame Running bood hen een nieuwe kans om het sporten weer op te pakken.

‘Ik was heel blij toen ik met Frame Running in aanraking kwam’, vertelt Yolanda. ‘Ik kwam weer van de bank af, ik kon zelfstandig ergens naartoe gaan.’ Mireille knikt instemmend. ‘Het begin was zwaar, omdat ik bijna geen conditie meer had. Maar dat verbeterde in korte tijd enorm.’

Nieuwe uitdagingen

De vrouwen sloten zich aan bij Cifla in Nijmegen waar ze uiteindelijk mee konden trainen met een reguliere hardloopgroep. Ze werden steeds fanatieker. ‘Wij zijn van die Duracell-konijnen’, lacht Mireille. ‘We zoeken steeds nieuwe uitdagingen. Baanwedstrijden zijn leuk, maar de onderlinge verschillen tussen de atleten zijn erg groot. Wij wilden de weg op.’

Hun oog viel op een hardloopwedstrijd in Beuningen, waar nadrukkelijk stond dat iedereen welkom was. Toch moesten ze de organisatie overtuigen dat ze mee konden doen aan de 5 kilometer. Ze mochten starten, een half uur eerder dan de rest. Mireille lacht: ‘We bleken sneller dan tijdens ons testrondje een week eerder. Bij de finish liepen we zo de startende meute in.’

Zevenheuvelennacht

De deelname van de vrouwen bleef niet onopgemerkt. De media pikten het op en Mireille kreeg de kans haar verhaal te vertellen bij de Seven Hills Runners Club. De volgende stap was deelname aan de Zevenheuvelennacht in Nijmegen, 7 kilometer op de avond voor de Zevenheuvelenloop. Dat ging echter niet zonder slag of stoot.

‘Toen ik Mireille en haar fanatisme zag, wist ik dat we haar een kans moesten geven’, zegt Alexander Vandevelde, directeur van de Stichting Zevenheuvelenloop. ‘Als je verantwoordelijk bent voor zoveel deelnemers moet je zoveel mogelijk risico’s uitsluiten. We hebben daarom getest bij de Zevenheuvelennacht. Mireille ging op pad met twee buddy’s en we gaven haar een camera mee op haar helm. Na afloop zagen we op de beelden dat het hartstikke goed ging, zonder problemen.’ Mireille straalt bij de herinnering. ‘Het was superleuk. Ik kon weer meedoen zoals vroeger, een geweldige ervaring.’

Als het bij de Zevenheuvelennacht kan, kan het bij andere evenementen ook, vindt Yolanda. ‘Wedstrijden zijn zoveel leuker dan trainingen. Ik word er fanatiek van, maar het gaat vooral om het meedoen. Het is niet erg als we soms moeten wachten bij het inhalen. Dat hebben andere lopers immers ook.’

Heroes

Mireille vindt het vooral belangrijk om serieus genomen te worden. ‘Wij zijn gewoon hardlopers, net als iedereen. Ik herinner mij een wedstrijd waar we ineens in de categorie ‘heroes’ werden geplaatst. Vast goed bedoeld, maar wij willen geen speciale behandeling.’

Ook op de atletiekbaan ziet ze dit gebeuren. ‘Sommige trainers behandelen jonge framerunners die al vanaf hun geboorte een beperking hebben met veel zachtheid. Maar dat is helemaal niet nodig. Het zijn gewoon atleten. Probeer ze als trainer juist een stapje verder te helpen en niet op te geven bij de minste tegenslag. De trainers bij Cifla hebben dat inmiddels goed opgepakt. Hierdoor zie je meer dynamiek en ambitie bij de atleten.’ 

Brief

Om meer organisaties van hardloopwedstrijden te overtuigen, stelden Mireille en Yolanda een brief op, ondertekend door afgevaardigden van de races waaraan ze al meededen. Ook Vandevelde roept collega-organisatoren op om framerunners toe te laten. ‘Er is maar een handjevol framerunners dat lange afstanden loopt, dus waar hebben we het over? Zij zijn net zo welkom als andere lopers.’ Veel extra werk kost het niet, gaat hij verder. ‘Het enige dat wij regelen is een parkeerplekje dicht bij de start, zodat ze de frames kunnen uitladen. Ook vermeld ik voor de zekerheid in onze nieuwsbrief dat er framerunners meedoen. Eigenlijk zou dat niet nodig moeten zijn, maar het helpt bij de acceptatie van de deelnemers.’

Ook Mireille zegt dat organisaties weinig hoeven te doen. ‘Wij kijken zelf of het parcours geschikt is. Wanneer wij daarvan overtuigd zijn, schrijven wij gewoon in. Maar dit is geen hosannaverhaal hoor. Voor elk evenement waaraan we meedoen, worden we drie of vier keer uitgesloten.’

Midden in de samenleving

Petra van Schie, een van de oprichters van Frame Running Nederland (in september precies tien jaar geleden), juicht deelname aan grote evenementen toe. ‘Framerunners moeten midden in de samenleving staan. Je moet ze niet in een hokje plaatsen. Hun deelname is ook niet veel anders dan die van een reguliere hardloper.’ Volgens haar is het goed te organiseren. ‘Laat framerunners één of twee minuten eerder starten zodat ze uit de grootste drukte zijn. En verder kunnen ze het heel goed zelf regelen.’

Dankzij pionierswerk van Petra en haar collega’s groeide Frame Running in tien jaar van een kleinschalig project tot een landelijke sport, toegepast bij tientallen verenigingen. Waar de eerste frames vooral bedoeld waren voor kinderen, komt er nu steeds meer aandacht voor volwassenen en zelfs voor topsport. Vanaf 2028 staat Frame Running op het paralympisch programma.

Die ontwikkeling sluit naadloos aan bij de ambities van Mireille en Yolanda, die nog lang niet klaar zijn. ‘Op dit moment is Mireille sneller’, lacht Yolanda. ‘Maar dat gaat veranderen.’ Ook Mireille heeft haar blik al vooruit. ‘In november doe ik mee aan de volledige Zevenheuvelenloop. En in de toekomst hoop ik een hele marathon te kunnen lopen’, besluit ze vastberaden.

Contact

Meer informatie over het inclusiever maken van je club? Neem een kijkje op Atletiekunie | Aangepaste Atletiek of neem contact op met Femke Pluim, projectmedewerker Aangepaste Atletiek.

Zijn framerunners ook welkom op jouw loopevenement? Wil je hier meer informatie over? Neem contact op met Claudia Spierings, projectmedewerker wedstrijdsport.